“Rustig maar”. Ik moet een beetje om mezelf lachen. Hoezo rustig maar. “Schiet op met dat lam, ik wil terug naar bed!” roept iets heel diep binnenin mij. Maar ooi Rosie heeft het zo al zwaar genoeg. Kreunend perst ze op iets wat nog niet naar buiten wil. Ik heb in alle jaren dat ik mijn ooien help lammeren, geleerd dat het zo snel gaat als het gaat. Niet trekken aan een poot die nog niet bijna buiten steekt. Niet trekken als de boel niet genoeg is opgerekt door het persen. “Rustig maar”. Rosie kijkt me aan en likt mijn hand. “Rustig? Toe nou” lijkt ze te willen zeggen. “DOE IETS”. Ik voel even. Het lammetje ligt goed, perfect: twee voorpootjes en een neusje. Maar Rosie zal nog even moeten werken wil het passen… ik besluit haar een beetje te helpen en rek voorzichtig de huid wat op, zodat het lammetje WEL naar buiten kan. Ik trek een voor een de pootjes naar buiten, het neusje volgt. “Flats!” Met een plof valt een kletsnat lammetje in het stro. Rosie draait zich om en begint met knorrende geluidjes het lammetje te likken. Mijn lievelingsgeluid: het moedermekkertje. Het lammetje antwoordt met een hoog piepje en probeert onhandig op te staan om op zoek te gaan naar melk. Ik kijk naar Rosies buik. Die is nog dik. Ze zal nog een keertje moeten persen. Maar eerst mag ze haar lammetje likken. En eerst mag het lammetje wat drinken. “Rustig maar”. Met een zucht zie ik de tijd verstrijken. Mijn bed zal niet warm meer zijn. Als het tweede -en ook laatste- lammetje ook goed blijkt te liggen en -met wat trekhulp van mij- in het stro ligt, hoor ik buiten ver weg auto’s razen op de weg. Het is later dan ik hoopte… Binnengekomen zie ik dat over een kwartier de wekker gaat. Dan maar geen bed meer. Ik neem kater Pixel op schoot en, genietend van zijn zachte warmte, schrijf ik deze nacht in het aflamschrift. Rosie was niet de enige. Gisteravond bij de laatste check een mooie tweeling bij Annie, het wolschaap. Toen had ik al gezien dat Stiene stond te draaien. Dus had ik de wekker op een uur gezet. Gelukkig maar, want Stiene stond luid roepend te persen op een lam in stuit, waarvan de pootjes ook nog eens waren teruggeklapt. Een onmogelijke missie zonder hulp. Met een boel kunst en vliegwerk en Eric (toch maar uit bed gebeld) als vasthoudhulp was daar een ooitje, gevolgd door nog twee rammetjes. Toen had ik ook Rosie zien staan die ongelukkig stond te kijken. Ik wist al: die gaat straks ook. Dus anderhalf uur later ging de wekker weer… Het is met tegenzin dat ik midden in de nacht mijn warme bed verlaat om een ijskoude stal in te lopen. Maar altijd weer verwonder ik me om het vertrouwen van mijn ooien die lijken te wachten tot ik kom. En voel ik me gelukkig als ze uitnodigend mijn hand likken en zomaar toelaten dat ik hun lammetjes hanteer. “Rustig maar”. Voor deze geweldige dieren kom ik graag mijn bed uit. En “Stil maar”… over een maand of zo… mag ik weer hele nachten slapen.
Annie met haar tweeling
Rosie met haar tweeling
Stiene met haar drieling